Mat dräi Frënn huet de Claudio d’Partei D’Lotterie gegrënnt, déi – nodeems d’representativ Demokratie versot huet – zeréck zu den Originne vun der Demokratie wëll a virschléit, den nächste Premier ze lousen. Wéi en sech een Owend mat de Parteimembere wëll treffen, geréit en iwwer Ëmweeër an e Café, wou ee stracken Unisproff mengt, de Victor Hugo hätt deemools zu Veianen esou vill gebiischt, dass en eng Rëtsch Nokommen zu Lëtzebuerg misst hunn. A wat wier, wann een dovun dat verkannt Genie wier, dat d’Lëtzebuerger Literatur zanter iwwert engem Joerhonnert sicht? Wärend déi zwee sech zesumme op d’Sich no engem méiglechen Nationaldichter maachen, kënnt dem Claudio seng Partei onerwaart un d’Spëtzt – a muss mat engem éischte Premier kloerkommen, deen net grad dat ass, wat si sech erhofft haten.